Valentine's Day

در جایی خوندم که این روز در ایران از اغلب کشورهای جهان جدی تر گرفته می شود (البته در ادامه کلی این موضوع زیر سوال رفته بود و اینطور گفته شده بود که فرهنگ ما غنی تر از این حرفهاست که این چیزها رو کپی برداری کنه و و و) . اما کار قشنگ به نظرم همه جای دنیا قشنگه ٬ مثلا کمک به همنوع .
 اما چرا اینا رو گفتم  علتش این بود که ما ایرانی (بخصوص مردها) بنا به فرهنگ خودمون نسبت به مردم سایر کشورها (و بخصوص در آقایون) در روابط احساسیمون کلا خشن تر هستیم و کمتر توان بروز احساساتمونو داریم یا اگر توانشو داشته باشیم غرور اجازه بیان نمیده . حالا فرصتی پیش آمده  که به بهانه با کلاس بودن (پیرو مد بودن)‌یا همرنگ جماعت بودن یا هر چیز دیگه بدون ترس به شخصی خاص تو زندگیمون با دادن یک عروسک یا گل یا شکلات نهایت احساسمونو نشون بدیم و جالبه که فقط در این روز هستش که بدون توجه به ارزش هدیه فقط نفس خود هدیه احساسات رو بیان می کنه و نکته جالب تر اینکه فقط در این روز هستش که اشخاص بصورت منحصر بفرد هدیه می دهند و می گیرند چون در مراسم دیگه مثل تولد همه اجازه هدیه دادن به یک نفر که مثلا روز تولدشه دارند .
من به واسطه نوع کاری که دارم و محل کارم شاید نباید از این حرفها بزنم (همکار و استادم می خونه بعد منو سر کار می ذاره آخه من هنوز هم نمی دونم دی جی بوتی کجاست و به این واسطه دچار کمبود شخصیت شدم ) ولی باید بگم این یک روز رو من شرمنده هستم ولی می خوام راحت و بدون هیچ نقابی حرف بزنم و بگم آره منم عاشقم .
عاشق یک عروسکم که نشونیش اصلی بودنشه  .
هادی هم خیلی قشنگ گفته :
حافظه برای عتیقه کردن عشق نیست،برای زنده نگه داشتن عشق است